BROTHERS

 

Το Βελιγράδι απέχει από τον Πειραιά περίπου 1.200 χιλιόμετρα. Ως πρώτο άκουσμα ακούγονται πολλά ή τουλάχιστον αρκετά, ώστε να δυσκολέψουν την διατήρηση μιας φιλίας. Η σχέση των οργανωμένων οπαδών του Ερυθρού Αστέρα με αυτούς του Ολυμπιακού είναι πλέον πασίγνωστη. Τον τελευταίο καιρό γίνετε πολύς λόγος -και όχι άδικα- γι’ αυτήν την σχέση, καθώς η φήμη της αδερφικής φιλίας που έχουν αναπτύξει εδώ και πολλά χρόνια έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας και έχει φτάσει στα ποδοσφαιρικά στέκια ολόκληρης της Ευρώπης. Θελήσαμε να ανακαλύψουμε την “πηγή” της φιλίας αυτής, το πως και κάτω από ποιες συνθήκες γεννήθηκε, καθώς μέχρι και σήμερα αποτελούσε μύθο στο στόμα του οποιουδήποτε οπαδού που ήθελε να έχει άποψη για την αδελφοποίηση με τα αδέρφια μας, τους Σέρβους. Πήγαμε στο Βελιγράδι και μάλιστα κατά το διήμερο που ο Ερυθρός Αστέρας υποδεχόταν την “μισητή” Παρτιζάν. Στο “El Clasico” της Σερβίας, όπου οι Ολυμπιακοί συνηθίζουν –όπως έπραξαν και αυτήν τη φορά- να δίνουν δυναμικό παρών, σε μία κίνηση στήριξης των “ερυθρόλευκων αδερφών”. Βρεθήκαμε στο… άντρο των οργανωμένων οπαδών του Ερυθρού Αστέρα των “Ultras Boys”, οι οποίοι και ευθύνονται γι’ αυτήν την πολύχρονη φιλία με τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Βλέπετε, οι παλαιότεροι εξ’ αυτών ήταν εκείνοι που συναντήθηκαν με τον “Fat John”- όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν- τον τότε έχοντα το γενικό πρόσταγμα στη “Θύρα 7”, γνωστό στα ερυθρόλευκα στέκια και ως “Γιάννης ο Υποβρύχιος”. Περπατήσαμε μαζί τους στην πορεία από την παμπ-στέκι έως το “Μαρακανά”, παρακολουθήσαμε το ντέρμπι από την θύρα των φανατικών του Ερυθρού Αστέρα (χωρίς ωστόσο να μπορούμε να πούμε ότι φέραμε γούρι, μια και η ομάδα του -ακόμη παρόντος- Ντούσαν Μπάγεβιτς ηττήθηκε με 4-2 από τους “ασπρόμαυρους”) και σήμερα σας παρουσιάζουμε τους περιβόητους Σέρβους, οι οποίοι ουκ ολίγες φορές φέρονται να έχουν έρθει και στην Ελλάδα.

 

Η συνάντηση: Το Βελιγράδι είχε λάβει… πολεμική όψη την ημέρα του ντέρμπι μεταξύ του Ερυθρού Αστέρα και της Παρτιζάν, καθώς παντού βρίσκονταν ακροβολισμένοι αστυνομικοί (έστω και αν προσπάθησαν να είναι όσο πιο διακριτικοί γίνεται) έτοιμοι να επέμβουν, εάν χρειαστεί. Ημέρα ντέρμπι για την πρωτεύουσα και κανείς δεν φαινόταν να το ξεχνάει. Στο ξενοδοχείο μας βρίσκονται και κάποιοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν βρεθεί και πάλι μέρα ντέρμπι στο Βελιγράδι. “Θα δείτε τι σημαίνει ντέρμπι. Οι άνθρωποι είναι απλώς απίστευτοι!” μας λένε και δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι. Τέσσερις Σέρβοι, με δύο αυτοκίνητα, έρχονται στο ξενοδοχείο και χαιρετούν κάποιους άλλους που πίνουν εκεί τον καφέ τους. Είναι όλοι οπαδοί του Αστέρα. Αφού γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις και γνωριμίες, τους εξηγούμε ποιοι είμαστε-έχει προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους τις προηγούμενες ημέρες- και επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο μέρος όπου επρόκειτο να γίνει το… πάρτι προετοιμασίας για το μεγάλο ντέρμπι. Στη Σερβία δεν υπάρχουν σύνδεσμοι φιλάθλων έτσι όπως τους γνωρίζουμε στην Ελλάδα. Οι παρέες που δημιουργούν έναν –τύποις- σύνδεσμο επιλέγουν μια παμπ, ένα στέκι, για το όποιο όλοι -οι “ομόθρησκοι” και μη- γνωρίζουν πως είναι δικό τους. Έτσι, πήγαμε και εμείς σε ένα τέτοιο, αλλά στο πιο… σκληροπυρηνικό!

 

Στην παμπ: Σταματάμε έξω από ένα μαγαζί, όπου ακούγεται εκκωφαντική μουσική. Απέναντι, δυο αστυνομικοί μας παρατηρούν, την ώρα που όλη η παμπ βγαίνει έξω και υποδέχεται τους “αδερφούς” από Ελλάδα. Το κλίμα είναι γιορτινό και πολύ φιλικό. Στο μαγαζί βρίσκονται αποκλειστικά οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα, κυρίως μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει την απαραίτητη κατάποση μπύρας. Γνωρίζουμε τον Μάρκο, τον πρόεδρο -πλέον- του συγκεκριμένου συνδέσμου και του ζητάμε να μας πει τι νοιώθει για την αδελφοποίηση με τους οπαδούς του Ολυμπιακού. “Υπερηφάνεια”, είναι η πρώτη λέξη που αναφέρει δυνατά, φέροντας παράλληλα το χέρι του στο ύψος της καρδιάς. “Έχουμε αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια ότι μία φιλία μεταξύ οπαδικών κινημάτων μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πάνω από τις ομάδες, σε ανθρώπινη σχέση”, μας λέει και μας παραπέμπει για περισσότερες πληροφορίες στον επονομαζόμενο “παππού”. Ο Κίρλε, όπως είναι το όνομα του, είναι ένας 46χρονος, συνηθισμένος άνθρωπος. Κάθεται σε ένα τραπέζι με ακόμη δύο “συναδέλφους” του. Μας υποδέχεται με χαμόγελο, μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ξετυλίγει το “κουβάρι” των αναμνήσεων, το τέλος του οποίου αποτελεί την αρχή της δυνατής αυτής φιλίας.  “Όλα ξεκίνησαν το 1986. Παίζαμε παιχνίδι με τον Παναθηναικό, για το κύπελλο UEFA, στο ΟΑΚΑ. Φθάσαμε στην Αθήνα το προηγούμενο βράδυ. Στο ξενοδοχείο που καθόμασταν ήρθε ο “Fat John” και μου ζήτησε εισιτήρια για το παιχνίδι που θα δίναμε. Μου εξήγησε ότι ο Παναθηναικός είναι ό,τι και η Παρτιζάν για εμάς και ότι ήθελε αυτός και η παρέα του να στηρίξουν τον Ερυθρό Αστέρα στο παιχνίδι μας. Του είπα “εντάξει” πόσα εισιτήρια θέλεις;” “Διακόσια”, μου απαντάει. Δεν τον πίστεψα. Γέλασα και του εξήγησα πως τα διακόσια εισιτήρια που θέλει στοιχίζουν αρκετά χρήματα, για να στηριχθώ απλώς στο λόγο του. Με ρώτησε πόσα χρήματα χρειαζόμουν και έπειτα από λίγη ώρα υπολογισμού του είπα το ποσό. Κάνει έτσι και αρχίζει και μετράει λεφτά. “Αύριο θα είμαστε εκεί”, μου λέει. Και όντως ήταν. Ήρθαν, φώναξαν μαζί μας, μας βοήθησαν πολύ. “Στο τέλος του αγώνα με πλησιάζει και πάλι και μου λέει ότι στον επαναληπτικό θα έρθουν από την Αθήνα με λεωφορείο, για να μας υποστηρίξουν και πάλι. Εκεί ήταν που γέλασα πολύ. Τότε δεν συνηθιζόταν να πηγαίνει κάποιος ούτε με την ομάδα του σε αγώνα εξωτερικού, πόσο μάλλον όταν επρόκειτο για οπαδούς άλλης ομάδας. Ο Γιάννης με είδε που χαμογέλασα και μου είπε με σοβαρό ύφος πως το πρωί της ημέρας που θα παίζαμε με τον ΠαναθηναικόΚίλτερ τι νοιώθει για τη φιλία που έχει αναπτυχθεί μεταξύ αυτών και των οπαδών του Ολυμπιακού, η οποία ξεκίνησε από μια… εξέδρα και κρατά πλέον πολλά χρόνια. “Δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις, αλλά για εμένα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Πλέον μπορώ να κάνω τα πάντα για τους φίλους μου τους Έλληνες. Μπορώ να πολεμήσω στο πλάι τους, εάν μου ζητηθεί. Είναι κάτι πολύ δυνατό”, αναφέρει και ξεκινά να απαριθμεί ιστορίες και καταστάσεις που έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. “Ακόμη και στον πόλεμο που είχαμε, όταν ζητήσαμε βοήθεια από τα αδέρφια μας, την είχαμε. Μας έδωσαν χρήματα, όταν τα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε ή να ενισχύσουμε οικογένειες που πεινούσαν και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ”, λέει ο “παππούς”, ο οποίος υπερηφανεύεται πως από το 1978 που ξεκίνησε την πορεία του στα γήπεδα, δεν έχει κάνει ποτέ… βήμα πίσω, με αποτέλεσμα τα πλευρά του να είναι κατά πολύ λιγότερα από το κανονικό! Τη συζήτησή μας ακούει ένας άλλος οπαδός του Αστέρα, ο οποίος παρεμβαίνει: “Φίλε, να ξέρεις ότι οι φίλοι του Ολυμπιακού είναι και δικοί μας φίλοι. Οι Ολυμπιακοί είναι αδέρφια μας και οι εχθροί τους, εχθροί μας. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στην Ελλάδα αλλά θα πάω κάποια στιγμή. Ο Παναθηναικός είναι και δικός μας εχθρός. Δεν πρόκειται σε τίποτα να κάνω πίσω. Θα κάνω ό,τι και τα αδέρφια μου στην Ελλάδα”. Είναι σαφές ότι βλέπω στα μάτια ορισμένων το μίσος να ξεχειλίζει. Μίσος που όταν ξεπερνά ή έστω αγγίζει τα όρια, όπως στην Ελλάδα στα επεισόδια της Παιανίας, σίγουρα δεν οδηγεί πουθενά.

 

Η πορεία προς το γήπεδο: Η ώρα περνούσε και ο κόσμος όλο και αυξανόταν. Πρέπει να απέμεινε μία ώρα από την έναρξη του αγώνα, όταν δόθηκε το σύνθημα της αναχώρησης από την παμπ. Με ένα νεύμα του “παππού” και την προτροπή του Μάρκου, όλοι σηκώθηκαν. Ξεχύθηκαν στον δρόμο ξεκινώντας την πορεία από ένα στενάκι το οποίο βρισκόταν παραπλεύρως της παμπ. Πρέπει να ήταν πάνω από εκατό άνθρωποι αυτοί που ξεκίνησαν τον “περίπατο”, ενώ το ζητούμενο ήταν να βρεθούν “ποντίκια”, όπως περιπαικτικά χαρακτηρίζουν τους οπαδούς της Παρτιζάν. Κατά τη διάρκεια της πορείας δεν μιλούσε σχεδόν κανείς. Με μία… αρμονική αναρχία περπατούμε μέσα σε στενούς δρόμους, έως ότου βγήκαμε σε έναν κεντρικό, ενώ στο βάθος φαίνονταν πλέον οι πυλώνες γηπέδου. Καταλάβαμε τη μία από τις δύο λωρίδες κυκλοφορίας και περπατούσαμε μέσα σε αυτήν. Ρωτάω τον “παππού”, ο οποίος βρισκόταν δίπλα μου: “Ο δρόμος είναι κλειστός λόγω του ντέρμπι η εμείς τον κλείσαμε αυτήν τη στιγμή;” “Αυτός ο δρόμος είναι δικός μου”, μου απαντάει χαμογελώντας, χτυπώντας με στην πλάτη φιλικά. Πλησιάζουμε σε ένα γήπεδο. Δεν είναι το γνώριμο “Μαρακανά” αλλά αυτό της Παρτιζάν. Τα δύο γήπεδα βρίσκονται σε απόσταση τριακοσίων μέτρων, παρόλο που οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων στις οποίες ανήκουν μισούνται κατάφωρα, γεγονός που, αν μη τι άλλο, προκαλεί έκπληξη. “Βάζουν κλειδάριθμο στην κλήρωση και έτσι, όταν η μία παίζει εντός έδρας, η άλλη παίζει εκτός”, μας απαντάνε στην ερώτηση σχετικά με το πώς “συγκατοικούν” οι δύο ομάδες. Περνώντας πλάι από το γήπεδο της Παρτιζάν και αφού πλέον συνοδευόμαστε από δυνάμεις της αστυνομίας, ορισμένοι πετούν μπουκάλια μπύρας στους τοίχους και δυναμώνουν την ένταση των συνθημάτων σε σχέση με το ξεκίνημα της πορείας, η οποία εκείνη τη στιγμή απαριθμούσε πάνω από τριακόσιους ανθρώπους.

 

Το “Μαρακανά”: Πλησιάζοντας στο γήπεδο “Μαρακανά” ο κόσμος βλέπει την πορεία και από μακριά σιγοντάρει στα συνθήματα που κραυγάζουν οι οπαδοί. Περπατώντας αγέρωχα προς το “σπίτι” τους, το βόρειο πέταλο, το επονομαζόμενο “Sever”, το οποίο φιλοξενεί τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα. Ο κόσμος περιμένει να μπει στο γήπεδο, πολύς. Συνωστισμός μεγάλος στις εισόδους των θυρών. Μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο. Το πέταλο είναι σχεδόν κατάμεστο.

 

Το παιχνίδι: Το παιχνίδι Ερυθρός Αστέρας - Παρτιζάν είναι ντέρμπι, με όλη τη σημασία της λέξης. Τα δύο πέταλα ερίζουν για την κατάκτησή του… αέρα που πλανάται πάνω από το “Μαρακανά”, με φωνές και συνθήματα. Ένα ελικόπτερο της αστυνομίας κάνει συνεχώς βόλτες… H κερκίδα των οργανωμένων του Ερυθρού Αστέρα είναι ίδια με αυτήν του Ολυμπιακού. Ερυθρόλευκο χρώμα παντού, άνθρωποι όλων των ηλικιών, γυναίκες, παιδιά, όλοι εκεί. Πανό, συνθήματα, ταμπούρλα… Τα ίδια και οι απέναντι, μόνο που αυτοί φορούν ασπρόμαυρα χρώματα. Κάποιος δίπλα αναφέρει πως κυματίζει μια σημαία του ΠΑΟΚ, αλλά δεν μπορώ να την ξεχωρίσω. Το σήμα της Παρτιζάν μοιάζει με αυτό του ΠΑΟΚ, όπως άλλωστε και οι οπαδοί, οι οποίοι τραγουδούν παρόμοια με τους Θεσσαλονικείς συνθήματα. Το γκολ της Παρτιζάν έδωσε το έναυσμα στους αντιπάλους για να “κάψουν” την κερκίδα όπου βρίσκονταν. Δεκάδες βεγγαλικά άναψαν στη στιγμή, ενώ την ίδια ώρα οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα φώναζαν συνθήματα ακόμη πιο δυνατά, για να κρατήσουν ψηλά το ηθικό των παικτών τους. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ο Ερυθρός Αστέρας καταφέρνει να ισοφαρίσει, προκαλώντας πανζουρλισμό στο πέταλο. Πυρσοί κάθε λογής ανάβονται και πετιούνται στο κουλουάρ του γηπέδου. Η εικόνα σου φέρνει στο μυαλό τη Θύρα 7 στο παλιό “Καραισκάκη” και τους δύο υπαλλήλους που ήταν επιφορτισμένοι με το σβήσιμο των βεγγαλικών τα οποία εκσφενδονίζονταν στους… ειδικούς κουβάδες. Η Παρτιζάν γρήγορα παίρνει αέρα δύο τερμάτων τα οποία προκαλούν τους έντονους πανηγυρισμούς των “ασπρόμαυρων” οπαδών. Οι του Ερυθρού Αστέρα, έπειτα από ένα ολιγόλεπτο μούδιασμα καταλαβαίνουν πως η ήττα στον αγωνιστικό χώρο είναι αναπόφευκτη και αναλαμβάνουν να νικήσουν στον δικό τους αγώνα, αυτόν της μάχης της εξέδρας. Χορογραφίες ξεκινούν, πανό σηκώνονται, βεγγαλικά ανάβονται… Ένα πανό 30 μέτρων στο οποίο αναφέρεται η αδελφοποίηση Ερυθρού Αστέρα και Ολυμπιακού, καλύπτει τα κάγκελα μπροστά από το πέταλο. “Πολλά χρόνια η καρδιά μας χτυπάει δυνατά και υπερήφανα στο Βελιγράδι, αδέρφια για πάντα μαζί, Delije”. Το πέταλο χειροκροτεί και φωνάζει “Ολυμπιακός – Ολυμπιακός”. Παράλληλα σηκώνεται ένα πανό όπου αναφέρονται όλες οι ομάδες με τις οποίες είναι αδελφοποιημένοι οι οπαδοί της Παρτιζάν. Τα σήματα της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ υπάρχουν σε αυτό. Το πανηγύρι στην εξέδρα-σε αντίθεση με την… κηδεία εντός αγωνιστικού χώρου- καλά κρατεί. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή σηματοδοτεί τους έξαλλους πανηγυρισμούς των Παρτιζάνων και τους αναθεματισμούς αυτών του Ερυθρού Αστέρα. Για ενδέκατη συνεχόμενη χρονιά η Παρτιζάν κερδίζει τους “ερυθρόλευκους” στο “Μαρακανά”. Η πληροφορία πως στη Σερβία η διαδικασία του ντόπινγκ κοντρόλ είναι ακόμη άγνωστη, ίσως να εξηγεί –ίσως πάλι όχι- την ανωτερότητα των “ασπρόμαυρων”. Όπως και να ‘χει, η Παρτιζάν κέρδισε το ντέρμπι και οι παίκτες της έφυγαν με τα… σώβρακα από το γήπεδο.